دستی از معجزه سرشار تویی یا عباس            قـمـر حـیـدر کــرّار تـویـی یـا عـباس

به همان نهر که طوف تو نموده است قسم            کـعـبـۀ گـنـبـد دوّار تـویـی یـا عـبـاس

مـادر دهـر شـبـیـه تـو نـمی زایـد بـاز            گـوهـر بی بـدل انگـار تـویی یا عباس

حلقۀ عشق وسیع است و در این حلقه فقط            آن که شد نقطۀ پرگـار تویی یا عباس

کاشف الکرب حسینی و به لشگر آنکه            زهره بُرد از دل کـفّار تویی یا عباس

جـرعـه‌ای بـوسه به لب های اباعبدالله            از لـب آب طـلـبـکـار تـویی یا عـباس

ساقی مشک به دوشی که لب آب فرات            به عطش می زند افسار تویی یا عباس

دستت افتاد زمین، آب به خیمه نرسید            خجل از فـاطمه اینـبار تویی یا عباس

هر چه آمد به سرت، نور سرت کم نشده            بر سـر نـیـزه قـمربـار تویی یا عباس

سنگ ها نرخ سرت را چقدر چوب زدند            یـوسف رفـته به بـازار تویی یا عباس

سـر بـازار بـیـا اهـل حـرم را دریـاب            که به این قـافـله سـتّـار تویی یا عباس